Nieśmiało liczę na anonimowego e-majla lub anonimowy komentarzyk.
Spotkałem Roberta Kozaka, który teraz kieruje warszawską sekcją BBC, a wtedy był chyba najmłodszym internowanym. Zadenuncjowała go własna nauczycielka, ubecja zwinęła go ze szkoły i zawiozła prosto na Białołękę.
za pomocą Tygodnik Powszechny Online.
Robert Kozak, dziś szef warszawskiego biura BBC, był najmłodszym internowanym w Białołęce. Był w trzeciej klasie liceum, kiedy jego szkoła szykowała się do przerwy milczenia 13 maja 1982 r., w miesięcznicę wprowadzenia stanu wojennego. W przeddzień Kozaka wezwała dyrektorka i zażądała od niego jako szefa samorządu odwołania akcji. Odparł, że samorząd jej nie organizuje, a poza tym, jak można zabronić milczenia w czasie przerwy? Następnego dnia dyrektorka weszła na angielski i poprosiła Kozaka do swego gabinetu. – Tam już byli wezwani przez nią dwaj smutni panowie, którzy wyprowadzili mnie na oczach całej szkoły. Przewieźli na Mostowo, gdzie przez 12 godzin przesłuchiwało mnie sześciu ubeków i jeden wojskowy. Potem wywieźli do Białołęki. Rodzicom powiedzieli, że mnie wypuścili. Potem w domu zjawił się jakiś człowiek i powiedział: niech pani ratuje syna, bo skatowali go na Mostowie. Dopiero po kilku dniach udało mi się przekazać rodzicom gryps z Białołęki. A tam ktoś rzucił: jest młody, do szkoły nie chodzi, trzeba go uczyć, nie wiadomo, ile posiedzi. No i miałem dosyć imponujące grono pedagogiczne. Polskiego uczył mnie Janek Dworak, rosyjskiego Antoni Zambrowski, historii Adam Michnik, fizyki Marek Nowicki, a matematyki Janek Lityński, który przy okazji wypijał mój aknosan, choć ja naprawdę miałem trądzik.
Krzysztof Leski, wtedy 22-letni dziennikarz solidarnościowego „Asa”, dziś – jak Kozak – w BBC, przesiedział od 13 grudnia trzy miesiące. – Akurat żeby zostać bohaterem, przynajmniej na własnym podwórku, a nie za długo, żeby się zmęczyć. Odespałem cały karnawał Solidarności, wyleczyłem się z nienawiści. Zacząłem poważnie myśleć o polityce.
W stanie wojennym, w lutym 1982 r. uczniowie szkoły zasłynęli ze zorganizowania protestu oficjalnie potępiającego pacyfikację strajku w kopalni "Wujek". Trzynastego każdego miesiąca uczniowie przychodzili ubrani na czarno i na dużych przerwach milczeli. W 1982 ówczesna dyrektor szkoły Teresa Garncarzyk wezwała do szkoły funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, którzy na oczach kolegów wyprowadzili skutego w kajdanki ucznia Piotra Cichockiego. Wraz z nim zatrzymano również jego koleżankę Ewę Bogaczyk. Cichocki był następnie sądzony za dystrybucję ulotek "Solidarności". W sądzie bronił go wybitny adwokat Edward Wende, któremu udało się doprowadzić do uniewinnienia chłopca pomimo obciążających zeznań składanych przez dyrektorkę Liceum[1].
za pomocą Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie – Wikipedia, wolna encyklopedia.
1985 - Dyrektorem XXXIV LO zostaje pani Joanna Malawska.
za pomocą XXXIV LO im. Cervantesa - artykuł.
Awantura wybuchła w LO im. Cervantesa, gdzie dyrekcja zabroniła zorganizowania debaty na temat wolności słowa i praw człowieka. Podejrzenia, że znajdą się tam niewygodne treści, były tym bardziej absurdalne, że wśród gości był przedstawiciel Katolickiej Agencji Informacyjnej. Dyrektorka szkoły, Joanna Malawska, przekonywała, że nigdy nie wiadomo, za co będzie musiała się tłumaczyć przed władzami, a „nie chce przed maturą narażać szkoły na niepotrzebne emocje”. Ostrzegała jednak ministra: „Dyrektorów można stłamsić, ale młodzieży ust zamknąć się nie da”.
I rzeczywiście. Licealiści z Cervantesa nie poddali się. Postanowili zorganizować debatę, ale poza murami szkoły. W Warszawie powstała też Inicjatywa Uczniowska, która przeciwstawia się pomysłom ministra Sławińskiego. W ubiegłym tygodniu odbył się happening przed siedzibą resortu edukacji. W ślad za Warszawą poszły inne miasta.
za pomocą Kaganiec oświaty - Onet Wiadomości.
